Pomorskie rekomendacje
- W myśl konstytucyjnej zasady pomocniczości, należy zadbać, aby ROP wyrastające ze środowisk lokalnych uzyskały większe niż dotychczas kompetencje, tak aby mogły faktycznie współtworzyć lokalną politykę społeczną, dbając o znaczący/wiodący udział lokalnych NGOs, zarówno w definiowaniu potrzeb, wyznaczaniu celów tej polityki, jak i realizacji zadań z niej wynikających.
- Należy dbać o rotację członków ROP, aby nie następowało zbytnie zrutynizowania ich działania. Należy włączać do uczestnictwa w tego typu ciałach ludzi młodych, którzy inaczej często widzą rozwój sektora i swojej działalności, choć ważne wydaje się również, aby środowisko doświadczonych starszych członków mogło być reprezentowane w tego typu ciałach. Powinna być zachowana pewna równowaga
- Wskazane byłoby poszerzanie grona działaczy NGOs poprzez otwarte publicznie spotkania ROP. Mogłoby to zwiększyć atrakcyjność współpracy członków NGOs z radami. Może to mieć szczególne znaczenie przy budowaniu programów współpracy[1], które są głównym instrumentem wpływania na politykę władz lokalnych czy regionalnych. Wpisanie lokalnej ROP w program współpracy jako partnera dałoby jej formalne narzędzia do skuteczniejszego działania (część prawników w samorządach neguje taką możliwość, gdyż ROP ich zdaniem jest całkowicie nieformalną strukturą. W części samorządów i ich programach współpracy rola ROP jest doceniona i uznana).
- ROP powinny mieć swój własny plan działania i cele. Celów nie powinno być zbyt wiele, aby nie skomplikowały zbytnio działania tego ciała. Powinny być miejscem otwartej debaty na ważne z punktu widzenia sektora tematy. W większym stopniu powinny skupiać się na bezpośrednim wsparciu i integracji środowiska aktywnych obywateli, we współpracy z lokalnymi centrami organizacji pozarządowych (COP), skupionymi w Pomorskiej Sieci COP, niż na podejmowaniu bezpośrednich negocjacji i ścisłej współpracy z sektorem publicznym, szczególnie tam gdzie istnieją i dobrze funkcjonują rady działalności (RDPP).
- W razie sytuacji konfliktowych to ROP mają większą możliwość bezkompromisowego wyrażania swojego stanowiska niż RDPP, gdyż nie muszą go uzgadniać z urzędnikami reprezentującymi lokalną władzę. ROP mogą, czy wręcz powinny być bardziej radykalne (stanowcze) w określaniu swojego stanowiska, gdyż mają charakter pełnej reprezentacji sektora obywatelskiego, podczas gdy RDPP są ważnym, ale jedynie ciałem doradczym dla lokalnego włodarza lub zarządu, choć w swym zakresie mają kompetencje wyrażania opinii w kwestiach spornych pomiędzy samorządem a NGOs.
- Korzystnym rozwiązaniem jest – tak jest w niektórych gminach i powiatach -, by członkowie ROP byli częścią RDPP i reprezentowali opinię tego środowiska, a nie tylko wyrazicielami swojego własnego zdania jako „eksperci”.
- Z całą pewnością, aby ROP-y uzyskiwały większy wpływ na środowisko NGOs powinny uczyć się komunikacji z NGOs i stosować język korzyści, tak aby aktywność ROP przekładała się na lepsze funkcjonowanie trzeciego sektora i to w różnych obszarach, od kwestii finansowych poprzez sprawniejsze funkcjonowanie organizacji, aż po budowanie tożsamości sektora obywatelskiego.
[1] Roczny program współpracy jest dokumentem obligatoryjnym dla samorządów wszystkich szczebli oraz dla wojewodów. Wieloletni program współpracy jest fakultatywny i zależy od decyzji organu uchwałodawczego danego samorządu.